Την άλλη μέρα ξημέρωνε Πρωτοχρονιά και έπρεπε να μπει στο νοσοκομείο, γιατί είχε προσβληθεί από καρκίνο και έπρεπε να του αφαιρέσουν τον μισό πνεύμονα. Ομως, την παραμονή πήγε κανονικά, έπαιξε και τραγούδησε στο ρεβεγιόν ομογενειακού συλλόγου, περιμένοντας την αλλαγή του χρόνου.
«Δεν φοβόμουν και δεν το σκεπτόμουν, αλλά η αγωνία υπήρχε», θυμάμαι ότι μου είχε πει χρόνια πριν, ο μεγάλος ρεμπέτης συνθέτης, τραγουδιστής και άρχοντας του μπουζουκιού, Σπύρος Σκορδίλης, το τραγούδι του οποίου «Ο,τι αρχίζει ωραίο, τελειώνει με πόνο…», θεωρείται μέχρι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές επιτυχίες. «Σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, ότι ο κόσμος βρισκόταν εκεί για να διασκεδάσει», πρόσθεσε. Και συνέχιζε, μέσα στα χειροκροτήματα όλων: «Είναι κακό, στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια, κομμάτια…».
Μια άλλη Πρωτοχρονιά έμεινε αξέχαστη στον αείμνηστο, πλέον, Σπύρο Σκορδίλη, και στη σύζυγό του, Κέη, όπως μου είχαν διηγηθεί και τη θυμάμαι. Ο μεγάλος μας συνθέτης και τραγουδιστής, που μετά την Ελλάδα και τις περιοδείες του σε διάφορες πόλεις της Αμερικής, ζούσε τις τελευταίες δεκαετίες στη Φλόριδα, επρόκειτο να συνεργαστεί σε ένα ελληνικό νυκτερινό κέντρο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ Κ. ΣΚΟΡΔΙΛΗ
«Θα έκανε έναρξη με το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς και είμαστε ευχαριστημένοι», μου είχε πει η Καίη Σκορδίλη. «Φτάσαμε με φορτωμένο το βαν μας, αλλά το μαγαζί δεν ήταν έτοιμο και δεν ήξεραν πότε θα ανοίξει. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αποφασίσαμε να παρκάρουμε το αυτοκίνητό μας και να μείνουμε μέσα σ’ αυτό για λίγες μέρες, κοντά σ’ ένα πιέρ, όπως λέγεται η μακριά ξύλινη αποβάθρα επάνω σε πασσάλους μέσα στη θάλασσα. Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή υπήρχαν εκεί τουαλέτα και σάουερ, κάτω από μια γέφυρα για εκείνους που πήγαιναν για ψάρεμα. Κοιμόμαστε μέσα στο βαν, όπου είχαμε όλα μας τα πράγματα και περιμέναμε να φτιαχτεί το μαγαζί για το οποίο είχαμε πάει. Μια μέρα ήλθε κάποια γυναίκα και με ρώτησε εάν είμαστε εκεί για διακοπές, επειδή μας έβλεπε κάθε μέρα στο ίδιο μέρος. Κόντεψα να βάλω τα κλάματα. Της είπα την αλήθεια. Δεν είχαμε δουλειά, δεν είχαμε πού να πάμε και ούτε χρήματα υπήρχαν για ξενοδοχεία και λοιπά. Τα άκουσε με προσοχή και έφυγε. Σε καμιά ώρα, ήλθε και χτύπησε το παράθυρο του βαν ο σύζυγός της. Ανοίξαμε και μας συστήθηκε. Μας παρακάλεσε να πάμε μαζί του για να μείνουμε στο σπίτι του. Τον ευχαριστήσαμε και του είπαμε ότι δεν θέλαμε να τους βάλουμε σε φασαρία. Μόνο, εάν μπορούσαν να βάλουν σε καμιά αποθήκη τους τα μηχανήματά μας, ώστε να αδειάσει λίγο ο χώρος στο βαν και να μείνουμε πιο άνετα μέσα. Επέμεινε να μείνουμε στο σπίτι του. Πράγματι, μας φιλοξένησε και μου βρήκε κι εμένα δουλειά, ως σερβιτόρα στο μαγαζί του, μέχρι να ανοίξει το νυκτερινό κέντρο, που τελικά ήταν έτοιμο μετά από ενάμιση μήνα. Αυτοί οι άνθρωποι μας βοήθησαν πάρα πολύ σε δύσκολη στιγμή μας».
Οταν άνοιξε το κέντρο και άρχισαν να δουλεύουν εκεί, ο Σπύρος και η Καίη Σκορδίλη τους ευχαρίστησαν και πήγαν να μείνουν σε ξενοδοχείο.
Θυμάμαι ότι ο Σπύρος Σκορδίλης μου είχε πει, με κάποια πίκρα, μαζί και ειρωνεία, ότι μέρες Πρωτοχρονιάς, όπως και Χριστουγέννων, έμενε συνήθως χωρίς δουλειά.
Το 1985 είχε δουλέψει σε ένα νυκτερινό κέντρο του Κλίαργουότερ. Ενώ έπαιζε, ήλθε κάποιος και του είπε να βγει έξω από το μαγαζί, γιατί είχε πάθει ζημιά. Βγήκε και είδε το αυτοκίνητό του, που μόλις το είχε αγοράσει να έχει καταστραφεί από ένα άλλο μεγάλο και βαρύ που έπεσε επάνω του. Νευρίασε τόσο πολύ ώστε δεν μπορούσε να δουλέψει, με αποτέλεσμα να τον σχολάσουν.
Θυμάμαι, επίσης, ότι ο Σπύρος Σκορδίλης μου είχε πει, ότι άλλη χρονιά, τέτοιο καιρό, είχε πάει στο σπίτι του πεθερού του γιου του, στα Τρίκαλα. Αφού έφαγαν ένιωσε κάποιον πόνο που νόμιζε ότι θα πεθάνει. Η πίεσή του είχε κάπως ανέβει και ο συμπέθερός του που είχε πρόβλημα καρδιάς, του έδωσε ένα χάπι το οποίο τον βοήθησε. Πρώτη του φροντίδα ήταν μόλις επιστρέψει στην Αμερική να πάει για εξέταση σε γιατρό, όπως και έγινε. Ο γιατρός του είπε ότι ήταν πολύ τυχερός, γιατί είχε περάσει εκεί στην Ελλάδα καρδιακή προσβολή. Του είπε μάλιστα, ότι έγινε στην καρδιά του, μόνο του μπάι πας.
