Ήταν η αναμενόμενη συνέχεια μιας ΙΧ πολιτικής που εξελίσσεται το τελευταίο διάστημα παραβλέποντας ιστορικές, γεωγραφικές, πολιτικές αλλά και οικονομικές παραμέτρους του πολέμου στη Ουκρανία.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε την σύγκλιση της Βουλής για το Ουκρανικό , κάθε άλλο παρά για ενημέρωση.
Στη συζήτηση υπήρξε κατώτερος των περιστάσεων: επιτέθηκε ανοίκεια στον Τσίπρα , διόρθωσε τον…. Καραμανλή, αβαντζάρισε τον Μακρόν, ταυτίσθηκε με τον Βενιζέλο και δοξολόγησε τον ευατό του, εμφανιζόμενος ως …προσωπικός αντίπαλος του Πούτιν..
Εξ αρχής έστησε σκηνικό έντασης. Ηταν επιθετικός και δηκτικός με την αντιπολίτευση και πλειοδοτούσε στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιλογές απέναντι στη Ρωσία , μιλώντας ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του έθνους. Μεγάλες κουβέντες από έναν μέτριο πολιτικο μιας μέτριας σε ισχύ χώρας.
Ωστόσο με τον Τσίπρα απέναντί του ατύχησε. Η ρεαλιστική ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τράβηξε με επιχειρήματα το πέπλο της κοντόφθαλμης αντίληψης με το οποίο εμφανίσθηκε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός .
Αυτό τον ανάγκασε να ρίξει τους τόνους στη δευτερολογία του για να αποφύγει το Βατερλό. Αλλά αποδείχθηκε ελιγμός.
Κλείνοντας τη συνεδρίαση και αφου δεν υπηρχε τρόπος να πάρει απάντηση, επέστρεψε στην ευτέλεια, με αναφορές στον… Καμμένο και εξυπνάδες της σειράς κατά του Τσίπρα.
Ηδη όμως είχε δώσει το στίγμα του. Μιλούσε για τη Ρωσία που <θα ηττηθεί> –σαν να μην είχε αίσθηση ότι μιλάει για ισχυρή πυρηνική δύναμη- της οποίας η ήττα μπορεί να σημαίνει παγκόσμιο όλεθρο, με τη σημερινή ηγεσία της.
Σαν να μην έχει γνώση των λαθών της Ευρώπης απέναντι στη μετα-σοβιετική Ρωσία και τα σχέδια των Αμερικανών που χρησιμοποιούν ευρωπαϊκές χώρες ως δική τους εμπροσθοφυλακή.
Σαν να μην αντιλαμβάνεται ότι η ιστορική σχέση της Ελλάδας με τον λαό της Ρωσίας, αλλά και οι διαχρονικές οικονομικές συναλλαγές της , υπερβαίνουν τη διένεξη του ΝΑΤΟ με τον Πούτιν.
Όπως υπερέβαιναν και στην περίοδο του ψυχρού πολέμου και την σύγκρουση της Σοβιετικής ηγεσίας με την Αμερική.
Απλως επιδόθηκε σε επίδειξη μικρομεγαλισμού εμφανιζόμενος σχεδόν ως προσωπικός αντίπαλος του Πούτιν και προβάλλοντας με στόμφο αυτονόητα πράγματα, όπως η καταδίκη της εισβολής και οι ευρωπαϊκές κυρώσεις.
Μίλησε στα ξεκούδουνα ακόμη και για <τομή στην ιδεολογία> με την εισβολή και επικαλέστηκε επιφανείς άνδρες, για να στηρίξει το προσωπικό του αφήγημα για τον πόλεμο. Κάτω από το οποίο προσπαθούσε να κρύψει όχι μόνο τα λάθη του στον ενεργειακό τομέα, αλλά και όσα προτίθεται να συνεχίσει.
Σε κάποια σημεία εκστόμιζε με σπουδαιοφανές ύφος γεωπολιτικές ανακρίβειες – ακόμη και για τα χαρακτηριστικά της Ουκρανίας
Για την Ελλάδα είπε ότι <δεν ανήκει στη Δύση > απλώς – όπως είπε ο Καραμανλής και προσυπέγραψαν όλοι οι μεταπολιτευτικοί ηγέτες. Αλλά ,όπως συμπληρώνει ο… ίδιος: <Η Ελλάδα είναι η Δύση>
Θύμιζε τους νεόπλουτους στα μέρα του 20ου αιώνα που προσπαθούσαν να μεταφυτεύσουν στην Ελλάδα την δυτική μουσική, εξοβελίζοντας την παράδοση το λαϊκού και δημοτικού τραγουδιού
Ατυχώς η ιστορία, η γεωγραφία και τα συμφραζόμενα του νεώτερου βίου των Ελλήνων τον διαψεύδουν: η Ελλάδα είναι και Δύση και Ανατολή. Το αστειάκι <Τσίπρας 360μοιρών> με το οποίο απάντησε , τριτολογώντας, σε σχετική αναφορά του Τσίπρα για την ιστορική γεωπολιτική ταυτότητα της χώρας , απλως δειχνει αφασία.
Η αρχική ομιλία Μητσοτάκη είχε ψυχροπολεμικές, ρατσιστικές και αντιδημοκρατικές πλευρές, κατώτερες των περιστάσεων και αναντίστοιχες με τη θωράκιση της χώρας σε όσα θα επακολουθήσουν.
Οσα έλεγε νόμιζε ότι τον τοποθετούν στη <σωστή πελυρα της Ιστοριας> – για την οποία δεν φαίνεται ούτε να γνωρίζει ούτε να ψυχανεμίζεται πολλά- αλλά η ρητορική του απογυμνώθηκε μαζί με την πολιτική του, από τον Τσιπρα όταν πήρε το λόγο.
Δεν ηταν δύσκολο. Οσα έλεγε ο Πρωθυπουργος ηταν , μεγαλομανιακά, ανιστόρητα και κόντρα στις άξιες του ελληνικού λάου και της πολιτικής του παράδοσης.
Εκανε ακόμη και αθέμιτες νύξεις στο εθνικό φρόνημα του πολίτικου αντίπαλου του. Ότι στη δευτερολογία του δεν σήκωσέ το γάντι και αναγκάσθηκε να αλλαξει υφος και λεξιλόγιο , οφείλεται προφανώς σε υποδείξεις συνεργατών του ότι εκτιθεται.
Ότι στην τριβολογία του επανήλθε στο γνωστό καφενειακό υφος του είναι περισσότερο θέμα χαρακτήρα..
Ωστόσο σ αυτή τη συζήτηση εκτέθηκε. Κατά την πολιτική και ο λόγος του. Φάνηκε ότι αντί να αξιοποιήσει τη γεωπολιτική θέση της χώρας για να περιορίσει τις συνέπειες από το πολεμο, συμπεριφέρθηκε ως μέρος του μέρος του προβλήματος.
Κατέγραψε τον ευατό του στους < νικητές> αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα θα κορυφωθεί μετά τον πόλεμο .
Ηταν εμφάνιση επισημοποίησης της απομάκρυνσης από την πάγια εξωτερική πολιτική που θεμελίωσαν μεταπολιτευτικά σπουδαίοι ηγέτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ακολούθησαν οι επόμενοι-πλην Λακεδαιμόνιων
Το τελικό συμπέρασμα είναι σε βάρος του: υστερεί στην κατανόηση της συγκυρίας. Εντελώς αυθαίρετα- αν όχι τυχοδιωκτικά- προσωποποιεί την ελληνική πολιτική και την ενδιαφέρεται για την αποδοχής της από δυνάμεις εκτος της χώρας, που δεν έχουν δείξει απέναντι εταιρική και συμμαχική αλληλέγγυοί οσάκις χρειάσθηκε.
Πίσω από την ατυχή και κακής πολιτικής ποιότητας κοινοβουλευτική παρουσία του πρωθυπουργού βρίσκεται το πραγματικό προβλημα της χώρας αυτή την περίοδο: ο ίδιος τη βγάζει έξω από τα νερά της. Ερήμην της…
