Οι ανήλικοι ήταν πάντα κομμάτι της showbiz, παγκοσμίως, όποια εποχή και αν πιάσουμε. Για δεκαετίες δούλευαν το ίδιο σκληρά με τους ενήλικες συναδέλφους τους, χωρίς να υπάρχουν νόμοι που να τους προστατεύουν. Κάτι που άλλαξε δραματικά κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90, με αφετηρία την Αμερική και βασικό case study την περίπτωση του Macaulay Culkin, ο οποίος είχε δηλώσει σε podcast, πριν από λίγα χρόνια, ότι πάνω του θεσπίστηκαν πολλοί νόμοι σχετικά με τα παιδιά που εργάζονται στο Hollywood.
Μπορεί όλα αυτά να μας φαίνονται μακρινά, όμως και στην Ελλάδα υπήρχαν ανέκαθεν παιδιά «θαύματα». Μία από τις πιο γνωστές περιπτώσεις είναι αυτή του Βασίλη Καΐλα, ίσως του πιο γνωστού ανήλικου ηθοποιού της χώρας. Ωστόσο, μέσα στις επόμενες δεκαετίες, είχαμε και περιπτώσεις όπως του Έλληνα “Karate Kid”, Chris Σφέτα, ή των παιδιών που είδαμε κατά καιρούς σε τηλεοπτικές σειρές.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν και ο Δημήτρης Σβορώνος. Μαζί με τον δίδυμο αδερφό του δούλεψαν ως μοντέλα/ηθοποιοί για μια επταετία, κατά τη διάρκεια των 80’s, σε έναν χώρο πολύ διαφορετικό από τον τωρινό. Σήμερα, στα 51 του, θυμάται εκείνες τις μέρες με μια μικρή νοσταλγία, χωρίς όμως να ξεχνάει τη «σκοτεινή» τους πλευρά. Τον συνάντησα στο κέντρο της Αθήνας, γεμάτος απορίες και με σκοπό να μάθω πώς ήταν η ζωή του ως ανήλικος ηθοποιός στην Ελλάδα των 80’s.
VICE: Πώς Ξεκίνησες την πορεία σου;
Δημήτρης Σβορώνος: Όλα ξεκίνησαν στις αρχές των 80’s. Με τον αδερφό μου είμαστε δίδυμοι και μοιάζαμε σαν δυο σταγόνες νερό. Είχαμε φακίδες και πιο ανοιχτά χαρακτηριστικά, παρότι δεν έχουμε σχέση με το εξωτερικό. Για εκείνη την εποχή ήμασταν κάτι «εξωτικό». Η μάνα μου δούλευε σε έναν μεγάλο επιχειρηματία, ο οποίος της είπε ότι έχει κάποιους γνωστούς που ίσως ενδιαφέρονταν να μας βάλουν σε διαφημίσεις. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα.
Υπάρχουν διαφημίσεις που σου έχουν μείνει;
Κάναμε πάρα πολλές δουλειές, κυρίως στην τηλεόραση, όμως αυτές που θυμάμαι καλύτερα είναι όσες είχα περάσει όμορφα. Κυρίως αυτές που είχαν να κάνουν με φαγητό. Μια διαφήμιση για τα παγωτά τύπου «πατούσα» και το άλλο με την μπανάνα και το προσωπάκι, για παράδειγμα. Μέχρι να πάρουν το σωστό πλάνο εγώ είχα φάει δέκα παγωτά (γέλια).
Μια άλλη που μου είχε μείνει στο μυαλό ήταν για τις φρυγανιές Elite. Τότε, βέβαια, τα πράματα ήταν αλλιώς σε σχέση με σήμερα. Αντί να βγάζουν προϊόντα με λιγότερη ζάχαρη, διαφήμιζαν αυτά που είχαν περισσότερη. Είχαν βγάλει λοιπόν φρυγανιές με επιπλέον ζάχαρη και είχα φάει εκείνη τη μέρα τα άντερά μου!
Φοβερή ήταν κι αυτή η διαφήμιση που είχαμε κάνει με τη Βέτα Μπετίνη. Δεν θυμάμαι το προϊόν που διαφημίζαμε. Το κόνσεπτ μάς ήθελε να παίζουμε ποδόσφαιρο σε μια αλάνα και το τέρμα να βρίσκεται μπροστά από ένα ανοιχτό παράθυρο σπιτιού. Έπρεπε λοιπόν να κάνω κάποιες ντρίμπλες, να σουτάρω, να περάσει η μπάλα μέσα από το παράθυρο και να βγει η Μπετίνη να μας φωνάξει. Στη συνέχεια θα της προσέφερα αυτό που διαφημίζαμε και όλα καλά.
Δεν μπορούσα με τίποτα να περάσω την μπάλα από το παράθυρο. Έτρωγα τρομερά βρισίδια από τον σκηνοθέτη. Τα πράγματα δεν ήταν όπως σήμερα. Σου έριχναν «χριστοπαναγίες» και μάλιστα μπροστά στους γονείς σου. Μετά από ατελείωτες προσπάθειες τα κατάφερα, όμως αντί να ακολουθήσουμε το σενάριο και να κάνουμε όλοι σαν να συνέβη κάτι κακό, εμείς πανηγυρίσαμε. Αφού μας έβρισε ξανά ο σκηνοθέτης, είδε ότι σώζεται με το μοντάζ και ευτυχώς κρατήσαμε τη σκηνή.
Αλήθεια, πώς ήταν τα πράγματα στο σχολείο για ένα παιδί δημοτικού, που έβγαινε στην τηλεόραση σε καθημερινή βάση;
Όχι τόσο καλά όσο θα νόμιζε κανείς. Πάντα ήμασταν αυτοί που κατηγορούσαν όλοι όταν γινόταν κάποια βλακεία. Ακόμη και κάποιες φορές που έρχονταν εξωσχολικοί και πετούσαν αμπούλες βρώμας, οι δάσκαλοι κατηγορούσαν εμάς. Επειδή ήμασταν και καλά ηθοποιοί, θεωρούσαν ότι παίζουμε «θέατρο». Όσο και να κλαίγαμε ή να φωνάζαμε δεν μας πίστευαν. Σκέψου ότι μιλάμε για μια εποχή που οι δάσκαλοι έδερναν. Τρώγαμε ξύλο με τον χάρακα. Ό,τι και να γινόταν, έφταιγαν οι αδερφοί Σβορώνη. Στη συνέχεια τρώγαμε ξύλο και από τη μάνα μας, που, φυσικά, πίστευε τους δασκάλούς μας.
Θυμάσαι τη συχνότητα με την οποία δουλεύατε;
Δυστυχώς, όχι. Έχουν περάσει και 40 χρόνια από τότε, ενώ δεν υπάρχει και αρχείο. Το 1984 παίξαμε σε μια σειρά, το Λαχείο. Σκέψου ότι έψαχνα να βρω επεισόδια ή έστω αρχειακό υλικό και δεν μπορούσα. Δεν υπάρχει τίποτα. Είναι γνωστό ότι στην ΕΡΤ έχουν σβήσει πολλές κασέτες με σειρές και από πάνω έχουν γράψει αγώνες ποδοσφαίρου. Κρίμα, γιατί ήταν εκπληκτική σειρά, με καταπληκτικούς ηθοποιούς όπως ο Θανάσης Παπαγεωργίου και η Σπεράντζα Βρανά.
Απόκομμα εφημερίδας με άρθρο για τη σειρά Λαχείο. Fun fact: ούτε ο Δημήτρης μπορεί να ξεχωρίσει ποιος από τους δυο είναι στη φωτογραφία. Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Σβορώνου.
Σας έβρισκαν από κάποιο πρακτορείο;
Ναι, ήμασταν στη Stefi Productions.
Έβγαιναν καλά λεφτά από αυτήν τη δουλειά;
Δεν έχω ιδέα. Όπως καταλαβαίνεις, οι γονείς μου ήταν αυτοί που αναλάμβαναν το οικονομικό κομμάτι και δεν μας έλεγαν τίποτα. Μας είχαν υποσχεθεί ότι θα τα έβαζαν στην άκρη για να σπουδάσουμε στο εξωτερικό. Όταν έφτασε η στιγμή που τελείωνα το λύκειο και ζήτησα από τη μάνα μου τα χρήματα ώστε να πάμε να δούμε σχολές στην Αγγλία, μου είπε «ποια λεφτά; Να, δες το σπίτι, ποιος νομίζεις ότι το έφτιαξε»; Της απάντησα ότι εγώ δεν ήθελα να μπουν στο σπίτι αλλά να τα επενδύσουμε στο μέλλον μου. «Αυτό είναι το μέλλον σου», μου είχε απαντήσει. Είχαν χρησιμοποιήσει ένα μεγάλο κομμάτι των χρημάτων για να ανακαινίσουν και να συντηρούν ένα σπίτι που είχαν αγοράσει.
Δεν υπήρχε να υποθέσω κάποια νομοθεσία που να σε προστατεύει, ώστε να μένει ένα ποσό στην άκρη;
Πλάκα μου κάνεις; Το καλό είναι ότι πλέον οι γονείς είναι πολύ πιο ξύπνιοι. Εγώ, για παράδειγμα, αν είχα παιδιά και τα πήγαινα να κάνουν διαφημίσεις δεν θα πείραζα αυτά τα λεφτά. Τότε είχαν άλλη φιλοσοφία.
Σου άρεσε αυτό που έκανες ή πιέστηκες;
Μου άρεσε πάρα πολύ, ήθελα να το συνεχίσω, αλλά οι δικοί μου έπειτα από μία ηλικία μας είπαν ότι τελείωσε όλο αυτό. Κλασική ελληνική οικογένεια, ήθελαν να γίνουμε γιατροί, στρατιωτικοί ή δικηγόροι. Ακόμη θυμάμαι το τελευταίο τηλεφώνημα που λάβαμε για να παίξουμε σε διαφήμιση. Βρισκόμασταν στην Αίγινα, βρήκαν που μέναμε και μας κάλεσαν. Το είπα στη μάνα μου και μου είπε όχι. Ήταν το καλοκαίρι πριν πάμε πρώτη λυκείου. «Κομμένα όλα αυτά, τώρα θα κάθεστε να διαβάζετε». Το κάναμε για περίπου επτά χρόνια και κάπως έτσι έληξε.
Μου ανέφερες πριν ότι ένας σκηνοθέτης σε έβριζε μπροστά στους γονείς σου. Υπήρχε κακομεταχείριση στα παιδιά τότε;
Ναι, πιο πολύ σε λεκτικό πλαίσιο. Πολύ βρισίδι. Ήταν η μάνα μου μπροστά, αλλά έμενε αμέτοχη. Ο πατέρας μου ήταν Κεφαλονίτης. Η «Χριστοπαναγία» ήταν το «καλημέρα» μας (γέλια). Με πείραζε πολύ που με έβριζαν, ωστόσ, το θεωρούσαμε φυσιολογικό. Το ξύλο από τους δασκάλους, τα βρισίδια, όλα. Το bullying που έτρωγα στο σχολείο από μεγαλύτερους ήταν απίστευτο.
Πλέον έχω έναν φίλο ο οποίος είναι δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερος. Αυτός και η παρέα του, μου είχαν κάνει τη ζωή «ποδήλατο» στο σχολείο. Έχει ένα μαγαζί στην Καλλιθέα, μπήκα μια μέρα μέσα και του είπα «έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια, αλλά ακόμα θυμάμαι τις μαλακίες που κάνατε σε μένα και τον αδερφό μου». Αυτός μου απάντησε «σε βλέπω εδώ και καιρό που περνάς, εντάξει, παιδιά ήμασταν». Του απάντησα ότι κι εγώ υπήρξα παιδί, αλλά δεν τα έκανα αυτά. Ωστόσο, γίναμε φίλοι και έχει εξελιχθεί σε πολύ καλό άνθρωπο.
Ο Δημήτρης στα δεξιά με την κίτρινη φόρμα. Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Σβορώνου.
Κάνατε και φωτογραφήσεις, σωστά;
Ναι, μπορεί να δουλεύαμε κυρίως στην τηλεόραση, αλλά κάναμε και φωτογραφήσεις, πολλές εκ των οποίων για ξένα περιοδικά και καταλόγους.
Από αυτές ποια σου έχει μείνει;
Μια που είχαμε κάνει με μαγιό για ένα ξένο περιοδικό. Τότε δεν υπήρχε η πληθώρα του πορνό, όπως συμβαίνει σήμερα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που είχαν πάρει μόνο εμένα και δεν πήγα μαζί με τον αδερφό μου, κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Μας έδωσαν τα μαγιό που θα φορέσουμε και ήμουν μαζί με άλλα δυο αγόρια, σκέψου ηλικίας κοντά στα τελειώματα του Δημοτικού. Μας λένε «δοκιμάστε τα μαγιό», τους ρωτάμε: «πού;» και απαντάνε: «εδώ, μπροστά μας». Εμείς ντρεπόμασταν και ευτυχώς μπήκε μπροστά η μητέρα μου και μας έδωσαν έναν άλλο χώρο.
Έτσι όπως αλλάζαμε, ανοίγει η πόρτα και μπαίνουν δύο θεϊκές γυναικείες υπάρξεις και ένας άνδρας που θα τον χαρακτήριζες «ντουλάπα». Μιλούσαν αγγλικά μεταξύ τους και δεν μας έδωσαν καμία σημασία. Σαν να μην υπάρχουμε. Τα πέταξαν όλα έξω και εμείς, οι τρεις πιτσιρικάδες, έχουμε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ένα γυμνό γυναικείο κορμί. Την επόμενη μέρα στο σχολείο είχαν μαζευτεί σχεδόν όλα τα αγόρια γύρω μου και τους περιέγραφα πώς είναι το γυναικείο σώμα. Για ένα μικρό χρονικό διάστημα είχα γίνει ο ήρωας του σχολείου.
Είχε πέσει ποτέ στην αντίληψή σου κάποιου είδους σεξουαλική παρενόχληση σε παιδιά που έκαναν αυτήν τη δουλειά;
Σε μια συγκεκριμένη φωτογράφηση θυμάμαι μια πανέμορφη πιτσιρίκα, περίπου δυο χρόνια μεγαλύτερή μου. Καθόταν απέναντί μου και πάνω στην κουβέντα μου είπε «είσαι πολύ τυχερός που είσαι αγόρι». Τη ρώτησα γιατί και μου απάντησε «επειδή εσένα δεν σε πειράζει κανένας». Της απάντησα «με πειράζουν στο σχολείο», νομίζοντας ότι εννοεί το bullying.
«Όχι, δεν κατάλαβες, εννοώ στη δουλειά. Εγώ, για να φτάσω εδώ που είμαστε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έχω γδυθεί και στηθεί μπροστά σε ανθρώπους που δεν χρειαζόταν ή έκανα άλλα πράγματα». Δεν μου εξήγησε τι εννοούσε με το «άλλα πράγματα», όμως μου είχε κάνει εντύπωση η ωριμότητα με την οποία μιλούσε. Πρέπει να ήταν περίπου 14 ετών και μιλούσε σαν 30χρονη. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι γίνονταν τέτοια πράγματα, όμως βλέποντας τα άρρωστα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα, πλέον το πιστεύω.
Θεωρώ ότι σε όλα αυτά που μπορεί να πέρασε ήταν μπροστά οι γονείς της. Θυμάμαι να πηγαίνουμε παντού με τους δικούς μας, όλα τα παιδιά που δουλεύαμε σε αυτόν τον χώρο. Μπορεί να πίστευαν ότι για να γίνει το παιδί τους ηθοποιός θα έπρεπε να κάνει αυτά τα πράγματα.
Τελικά, τι έκανες στη συνέχεια;
Τελείωσα το Λύκειο και το ‘90 μπήκα σε μια στρατιωτική σχολή. Πίστευα ότι θα παίζω τάβλι όλη μέρα. Τότε ξεκίνησε βέβαια ο πόλεμος του Κόλπου, οπότε η εκπαίδευσή μας ήταν πολύ σκληρή. Έναν χρόνο αργότερα πήγα στον πόλεμο της Βοσνίας. Εκεί η κατάσταση ήταν ένα δράμα. Προσπαθούσα να παραιτηθώ για να φύγω, αλλά δεν έκαναν δεκτή την παραίτησή μου. Τελικά, άρχισα να κάνω επίτηδες βλακείες και με έδιωξαν.
Το 1994 απολύθηκα από τον Στρατό και ψάχτηκα λίγο. Έκανα ένα βίντεο-κλιπ με τον Γιώργο Μαρίνο. Σκέψου ότι δεν πήγα καν να πάρω τα λεφτά. Στη συνέχεια άρχισα να ασχολούμαι με τη ζωγραφική, μάλιστα, είχα παρακολουθήσει μαθήματα με τη Μαρία Ράμφου. Σήμερα κάνω custom δουλειές για μπουφάν, κράνη και πολλά άλλα. Έχω το The Silver Age Garage.
Ο Δημήτρης σήμερα. Φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Δημήτρη Σβορώνου.
Σήμερα κάνεις διαφημίσεις;
Ναι, με παίρνουν συχνά επειδή έχω τα τατουάζ και τα μούσια. Ωστόσο, κάνω πολύ συγκεκριμένα πράγματα.
Πώς βλέπεις την τότε εποχή από απόσταση;
Με ρομαντισμό και είναι κάτι που όπως σου είπα κάνω ακόμα. Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ και με το θέατρο. Απλά να πληρώνομαι όπως πρέπει, όχι να εκμεταλλεύονται την αγάπη μου για αυτό και να είμαι ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Η Μαρία Διηγείται τη Φρικτή Εμπειρία της Παράνομης Άμβλωσης στην Πολωνία
Φωτογραφίες Δείχνουν Ναρκωτικά Αξίας Μισού Δισεκατομμυρίου να Γίνονται Καπνός
Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.
