Είτε πρόκειται για ιδιαιτερότητα είτε έτσι συμβαίνει συνήθως, το κωμικό στοιχείο της διάσημης φάρσας του Μάικλ Φρέιν «Το Σώσε!» μοιάζει να εντοπίζεται και στην αρχική της ιδέα: προέκυψε όταν ο συγγραφέας παρακολουθούσε από τα παρασκήνια την παράσταση ενός άλλου έργου του, που όπως θα δήλωνε αργότερα, «ήταν πιο αστείο να το βλέπεις από την κουίντα, παρά από την πλατεία και σκέφτηκα ότι μια μέρα πρέπει να γράψω μια κωμωδία για όλα όσα γίνονται πίσω από τη σκηνή».
Κάπως έτσι, η σπαρταριστή φάρσα «Το Σώσε!» που παρακολουθεί την απόπειρα ενός θιάσου να ανεβάσει μια «σεξοκωμωδία» ενώ δοκιμάζεται από ένα χάος επαγγελματικών, ψυχολογικών ή σχεσιακών προβλημάτων, γνώρισε από το 1982 κι έπειτα μεγάλη επιτυχία σε Αγγλία και Αμερική, ενώ παρουσιάστηκε και στην Ελλάδα, με χαρακτηριστικότερα ανεβάσματα εκείνα του Ανδρέα Βουτσινά το 1983 στο θέατρο «Μινώα» και του Σταμάτη Φασουλή στο «Αθήναιον» το 1995.
Από το ερχόμενο Σάββατο θα ανεβεί στο θέατρο Παλλάς, σε παραγωγή των «Θεατρικών Σκηνών» του Πάνου Κατσαρίδη και με μια «πλειάδα εκλεκτών ηθοποιών»: τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, τη Σμαράγδα Καρύδη, τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο, τη Στεφανία Γουλιώτη, τον Γιώργο Χρυσοστόμου, τη Λένα Παπαληγούρα, αλλά και τους Γιώργο Ψυχογιό, Δάφνη Δαυίδ και Γιώργο Ζυγούρη. Το τεχνικά απαιτητικό και καλαίσθητο σκηνικό υπογράφει ο Πάρις Μέξης, τα ζωηρόχρωμα κοστούμια σχεδίασε η Βασιλική Σύρμα, τη μουσική, απόλυτα συντονισμένη με τα τεκταινόμενα, έγραψε ο Μίνως Μάτσας, ενώ τις πολλαπλές ατμόσφαιρες των φωτισμών επιμελήθηκε ο Δημήτρης Κουτάς.
Εκτός από τις αμιγώς καλλιτεχνικές πτυχές του εγχειρήματος ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμα. «Ο βασικός σκοπός για τον οποίο μπήκαμε σε αυτή την περιπέτεια είναι “ιδιοτελής”: μπήκαμε για να χαρούμε και, προσωπικά, για να χαρώ με τους φίλους μου, για να δώσω και να πάρω χαρά», έλεγε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου της παράστασης ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, συμπληρώνοντας όμως πως το έργο απαιτεί εξαντλητικά προβαρισμένους συγχρονισμούς. «Παρότι ο Κωνσταντίνος μας έχει “διαλύσει”», συνέχισε πειρακτικά η Σμαράγδα Καρύδη, «ερχόμαστε εδώ και είναι σαν να μπαίνουμε σε μια κιβωτό, αφήνοντας εκτός όλα τα ζοφερά που συμβαίνουν στον κόσμο». Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος αναφέρθηκε σε ένα έργο που ενώ περιγράφει το σινάφι των ηθοποιών, μιλάει και για την «αδιανόητη απόπειρα των ανθρώπων να συνυπάρξουν», ενώ ο Γιώργος Χρυσοστόμου υπενθύμισε ότι στο θέατρο «οι άνθρωποι που βρίσκονται πάνω βασανίζονται για να γελάσουν οι από κάτω». Η Λένα Παπαληγούρα ευχήθηκε στους πάντες ένα κομμάτι εκείνης της χαράς που έχει τεθεί σαν στόχος της παράστασης, η Στεφανία Γουλιώτη υπογράμμισε τη σημασία του απρόβλεπτου στο θέατρο και στη ζωή, ενώ αρκετοί από τους υπόλοιπους συντελεστές μίλησαν για εκείνες τις αδυναμίες, ηθοποιών ή ανθρώπων, που αξίζουν το γέλιο, όχι για να τις κοροϊδέψει κανείς, αλλά για να τις αγκαλιάσει.
