Ποια μύγα τον τσίμπησε; | Capital

0
8

Ποια μύγα τον τσίμπησε;Εδώ και 2,5 χρόνια η Τουρκία έχει αυξήσει θεματικά την… παραδοσιακή επιθετικότητα της απέναντι στην Ελλάδα. Ο πρόεδρος και η πολιτικοστρατιωτική ελίτ της γείτονος, προσπαθούν με κάθε τρόπο να προκαλέσουν ένταση στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών αλλά και να δημιουργήσουν προβλήματα στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Μέχρι και σήμερα, όλοι θεωρούν πως αυτή η στάση οφείλεται στα τρομακτικά μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η τουρκική κυβέρνηση στο εσωτερικό της χώρας. Οικονομία υπό διάλυση με τον πραγματικό πληθωρισμό να ξεπερνά κατά πολύ το 150%, τα περισσότερα αξιόλογα μυαλά της χώρας ψάχνουν και βρίσκουν εύσχημους τρόπους να μεταναστεύσουν (χωρίς να υποφέρουν οι συγγενείς τους) και η αντιπολίτευση δείχνει πραγματικά σαρωτική στις μετρήσεις.

Ο Ερντογάν και ο σύμμαχός του, ακροδεξιός Μπαχτσελί, βρίσκονται στριμωγμένοι στη γωνία, χωρίς ιδιαίτερα περιθώρια κινήσεων ή, έστω, διαφυγής. Οπότε είναι απολύτως λογικό να θεωρούν όλοι πως ο Τούρκος πρόεδρος ακολουθεί την πεπατημένη προκατόχων του και “εξάγει” την εσωτερική οικονομική και πολιτική κρίση προς κάποιο εξωτερικό “μέτωπο”. Με την Ελλάδα να είναι μια συνήθης αλλά όχι και μόνιμη επιλογή ως στόχος. Στην παρούσα συγκυρία, είναι κάτι περισσότερο από προφανές πως ο ισχυρισμός ευσταθεί 100%.

Όμως, εκτός από τα εσωτερικά προβλήματα, υπάρχουν και άλλοι, απολύτως ουσιαστικοί λόγοι για την (ακραία πολλές φορές) συμπεριφορά της τουρκικής κυβέρνησης. Λόγοι τους οποίους, είναι εξαιρετικά σημαντικό να κατανοήσουμε, μιας και αποτελούν πραγματικό κίνητρο και δεν είναι μέρος της… παράστασης.

Συγκεκριμένα πρόκειται για την απώλεια του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους της γεωπολιτικής σημασίας και της διεθνούς ισχύος της Τουρκίας. Απώλεια που προκλήθηκε από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά Ερντογάν και την ασέβεια που επέδειξε προς το ΝΑΤΟ με την αγορά των S-400 κ.λπ.  Απώλεια την οποία όμως η τουρκική νομενκλατούρα  αποδίδει στις “ύπουλες ενέργειες της Ελλάδας” και την “παραπλανημένη Αμερική”!

Φυσικά κάνουν ένα ακόμη, μεγάλο σφάλμα αλλά αυτό το γεγονός δεν αλλάζει την πραγματικότητα. Το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και η αμερικανική βάση εκεί, εκμηδενίζουν τη γεωπολιτική και στρατηγική σημασία των στενών του Βοσπόρου, αφαιρώντας από την Τουρκία ένα από τα σημαντικότερα “προσόντα” της για τη συνέχιση των εκβιαστικών πολιτικών της προς το ΝΑΤΟ και τη Δύση. Πλέον, εάν η Δύση θελήσει να έχει πρόσβαση στον Εύξεινο Πόντο, μπορεί να το κάμει μέσω Αλεξανδρούπολης και Μπουρκάς ή Βάρνας. Τόσο απλά…

Ταυτόχρονα, από την περίοδο που Πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ο φιλικός προς τον Ερντογάν αλλά όχι ηλίθιος Ντόναλντ Τραμπ, το Πεντάγωνο έχει ξεκινήσει τη σταδιακή μείωση των στρατηγικών εγκαταστάσεων που διέθετε στην κάποτε σημαντική βάση του Ιντσιρλίκ. Σήμερα οι περισσότερες από αυτές, αν όχι όλες, έχουν μεταφερθεί και λειτουργούν αλλού. Αφαιρώντας με αυτόν τον τρόπο και το δεύτερο σημαντικό διαπραγματευτικό ατού της Τουρκίας απέναντι στην Δύση, και βυθίζοντας τα όνειρα Ερντογάν περί “ανάδειξης σε περιφερειακή υπερδύναμη” κ.λπ.

Αυτά τα δύο σημαντικότατα πλήγματα, έχουν εκνευρίσει εξαιρετικά πολύ την τουρκική ηγεσία που, μέχρι πριν 3 χρόνια, θεωρούσε πως είχε την Ελλάδα του χεριού της και ότι διατηρούσε απόλυτο έλεγχο σε αυτό το κομμάτι της Μεσογείου.
Ασχέτως εάν αυτό ήταν πραγματικότητα ή όχι, αυτή ήταν η εντύπωση και αυτό πίστευαν οι Τούρκοι κυβερνώντες. Βλέποντας λοιπόν την δύναμη του να ρέει όπως η άμμος, μέσα από τα χέρια του, Ρ.Τ. Ερντογάν καταλαβαίνει πως φθάνει το τέλος της πολιτικής του καριέρας. Ένα τέλος που απέχει εκατομμύρια έτη φωτός από εκείνο που είχε φανταστεί ο ίδιος και είχε προετοιμάσει για την υστεροφημία του. Ένα τέλος το οποίο πιθανότατα, θα φέρει μαζί του και το αντίστοιχο φυσικό τέλος του, καθώς θα αντιμετωπίσει τρομερά προβλήματα από την Τουρκική Δικαιοσύνη, εάν χάσει την εξουσία

Βρίσκεται στριμωγμένος στη γωνία, χωρίς ελπίδα διαφυγής!

Και όλοι γνωρίζουν πως αντιδρά το γέρικο, πληγωμένο θηρίο, όταν βρεθεί χωρίς διέξοδο. Αλλά σε αυτήν την ζωή, όλοι κοιμούνται στο κρεβάτι ακριβώς που στρώνουν οι ίδιοι, για τον εαυτό τους!

Ας πρόσεχε!

Πέτρος Λάζος
petros.lazos@capital.gr

Πηγή