«Έφυγε» σε ηλικία 91 ετών ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με τη νουβέλ βαγκ, ίσως το πιο σημαντικό κίνημα στην ιστορία του κινηματογράφου, καθώς υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της.
Ο Γαλλο-ελβετός σκηνοθέτης έφερε επανάσταση στον κινηματογράφο στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και του 60.
Ιδιαίτερα γνωστός για το εικονοκλαστικό, φαινομενικά αυτοσχέδιο ύφος γυρισμάτων του, καθώς και τον άκαμπτο ριζοσπαστισμό, ο Γκοντάρ άφησε το στίγμα του με μια σειρά πολιτικοποιημένων ταινιών τη δεκαετία του 1960, πριν την «αναγέννηση» της καριέρας του, τα τελευταία χρόνια, με ταινίες όπως το Film Socialisme (με γυρίσματα στην Ελλάδα) και Αποχαιρετισμός στη γλώσσα (Goodbye to Language), πειραματιζόμενος με την ψηφιακή τεχνολογία.
Αγαπούσε την Ελλάδα και την στήριξε τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων. «Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στην Ελλάδα» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του, που δημοσιεύτηκε σε γαλλικό περιοδικό. «Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία… Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία».
Ο Γκοντάρ ήταν ένας από τους διασημότερους σκηνοθέτες στον κόσμο, γνωστός για ταινίες κλασικές όπως οι «Με κομμένη την ανάσα» και «Περιφρόνηση», οι οποίες τάραξαν το κινηματογραφικό κατεστημένο.
► Μεταξύ άλλων, ο Γκοντάρ είχε σκηνοθετήσει τις ταινίες: «Η κυρία θέλει έρωτα» (1961), «Ζούσε τη ζωή της» (1962), «Αλφαβίλ» (1965), «Ο τερλός Πιερό» (1965), «Συνέβη στην Αμερική» (1966), «Η Κινέζα» (1967), «Όλα πάνε καλά» (1972), «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (1980), «Histoire(s) du Cinema» (1989), «Χαίρε Σεράγεβο) (1993), «Η ελεγεία ενός έρωτα» (2001), «Film Socialisme» (2010), «Το βιβλίο της εικόνας» (2018).
Ήταν μέλος μιας ομάδας ταινιοκριτικών του περιοδικού Cahiers du Cinema, οι οποίοι αποφάσισαν να φτιάξουν δικές τους ταινίες και να φέρουν μια επανάσταση στο μέσο, διότι ήταν δυσαρεστημένοι με την ποιότητα του Γαλλικού Κινηματογράφου εκείνη την εποχή. Αυτή η ομάδα ήταν η βάση της Νουβέλ Βαγκ. Το 1968, ο Γκοντάρ εγκατέλειψε τη Νουβέλ Βαγκ και ίδρυσε μαζί με τον Jean-Pierre Gorin την κινηματογραφική ομάδα Dziga Vertov Group, ονομασμένη από τον γνωστό Σοβιετικό σκηνοθέτη. Επρόκειτο για μια ομάδα πολιτικά ενεργών σκηνοθετών οι οποίοι ομαδικά και ανώνυμα δημιουργούσαν πειραματικές και πολιτικές ταινίες οι οποίες υποστήριζαν κινήματα όπως ο Μαοϊσμός και ο Μαρξισμός.
► Γεννημένος στο Παρίσι το 1930, μεγάλωσε και πήγε σχολείο στη Νιόν. Επιστρέφοντας στην Πόλη του Φωτός, το 1949, ο Γκοντάρ άρχισε να συχνάσει στους κύκλους διανοουμένων των «cine-clubs» που άνθισαν στη γαλλική πρωτεύουσα μεταπολεμικά.
Το αντίο της Σίας Αναγνωστοπούλου
«Μόνο με κομμένη την ανάσα ακούει κανείς την είδηση θανάτου του Γκοντάρ. Του κινηματογραφιστή , που άλλαξε τη ρότα της αφήγησης και των εικόνων. Εμπνευσμένα αντιφατικός και συνδεδεμένος με το κίνημα της αμφισβήτησης της δεκαετίας του ’60, αν ”δυο τρία πράγματα που ξέρουμε γι”’ αυτόν είναι ότι κατέστησε τον πειραματισμό διαρκή κανόνα της ζωής του, έχτισε ένα Νέο Κύμα στη ροή του 20ου αιώνα. Αντίο μετρ. Σ’ ευχαριστούμε για όλα».
Με αυτό τον τρόπο αποχαιρετά τον σπουδαίο σκηνοθέτη η Τομεάρχης Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., Σία Αναγνωστοπούλου.
