Ομογενής διηγείται στον «Ε.Κ.» τον άδικο, τραγικό θάνατο του γιου του

0
11

ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο Κοσμάς Μαράντος από την πόλη Νάσουα του Νιου Χαμσάιρ είναι δεύτερης γενιάς Ελληνοαμερικανός, ο οποίος ανατράφηκε με τις αρχές, τις αξίες, τις παραδόσεις και το ήθος του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, τα οποία έχουν ταυτιστεί με το είναι του. Με αυτά πορεύθηκε και πορεύεται στο διάβα της ζωής του το οποίο είχε πολλές χαρές, αλλά και μια μεγάλη πίκρα όταν πριν από δέκα έξι χρόνια ο τριαντάχρονος αγαπημένος του γιος, ο Τόρυ, έπεσε νεκρός από τρεις σφαίρες. Εργαζόταν ως διευθυντής (μάνατζερ) σε μαγαζί ψυχαγωγίας στο Ροντ Αϊλαντ συγγενικού τους προσώπου, όταν προσπάθησε να σταματήσει έναν πελάτη ο οποίος πυροβολούσε θαμώνες με τους οποίους είχε διαφορές. Ο πατέρας του, ο Κοσμάς, μιλά για πρώτη φορά δημόσια και θα μας εξιστορήσει λίγο πιο κάτω το τραγικό συμβάν, αλλά θέλησε πρώτα να μας μιλήσει λίγο για την καταγωγή του.

Μας είπε, λοιπόν, πως «και οι δύο μου οι παππούδες και οι γιαγιάδες, που κατάγονταν από το χωριό Βυθός, το οποίο βρίσκεται κοντά στον Πεντάλοφο και την Κοζάνη, ήλθαν στην Αμερική γύρω στο 1912 και εγκαταστάθηκαν στο Μάντσεστερ του Νιου Χαμσάιρ. Εργάσθηκαν σε εργοστάσιο υποδηματοποιίας και βαθμηδόν αγόρασαν ένα τριώροφο σπίτι στην οδό 46 Auburn. Ο παππούς μου ο Κοσμάς εγκαταστάθηκε στο Μπρόκτον της Μασαχουσέτης.

Ο αείμνηστος Τόρυ Μαράντος ο οποίος έχασε τη ζωή από πυροβολισμούς πελάτη στο μαγαζί που εργαζόταν ως διευθυντής.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΟΣΜΑΣ ΜΑΡΑΝΤΟΣ

Οταν έφτασαν στο Ελλις Αϊλαντ άλλαξαν το όνομά τους από Αμαράνθιος που ήταν σε Μαράντος. Η μητέρα μου γεννήθηκε στο Μάντσεστερ του Νιου Χαμσάιρ και ο πατέρας μου στο Μπρόκτον και όταν ήταν δυόμισι ετών και η αδελφή του ενός έτους επέστρεψαν στον Βυθό με την μητέρα τους την Ευαγγελίνη, αλλά αργότερα όταν ήταν 14 ετών επέστρεψαν πάλι στο Μπρόκτον».

Ο Κοσμάς Μαράντος γεννήθηκε στο Μπρόκτον, αλλά όταν ήταν δυόμισι ετών τον έστειλαν οι γονείς του να μείνει με τους γονείς της μητέρας του στο Μάντσεστερ. Είπε πως «έμαθα ελληνικά από τους παππούδες και γιαγιάδες μου καθότι δεν ήξεραν αγγλικά και μου μιλούσαν ελληνικά. Ιδιαίτερα η γιαγιά μου με πήγαινε κάθε Κυριακή και τις γιορτές στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που ήταν τότε στην οδό Pine του Μάντσεστερ κοντά εκεί που μέναμε. Επανενώθηκα με τους γονείς μου και η μητέρα μου συνέχισε να με διδάσκει τον Ορθόδοξο τρόπο ζωής. Θυμάμαι πολύ καλά τη νηστεία πριν από τη Θεία Κοινωνία πράγμα που το εφαρμόζω μέχρι σήμερα».

Ο αείμνηστος Τόρυ Μαράντος με την αγαπημένη του μητέρα την οποία λάτρευε, όπως κι εκείνη το ίδιο.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΟΣΜΑΣ ΜΑΡΑΝΤΟΣ

Ο Κοσμάς εξελίχθηκε σε άριστο αθλητή και μαθητή στο πανεπιστήμιο. Εν τω μεταξύ μετακόμισαν στη Νάσουα κι από το 1972 είναι δραστήριο μέλος της κοινότητας του Αγίου Φιλίππου και πριν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Διετέλεσε μέλος και πρόεδρος του κοινοτικού συμβουλίου. Επίσης είναι δραστήριο μέλος της AHEPA από το 1984 έχοντας υπηρετήσει σε τοπικό και εθνικό επίπεδο. Ασχολήθηκε με τις Ασφάλειες και τα ακίνητα. Είχε δικό του γραφείο, σήμερα είναι συνταξιούχος.

Είναι ένθερμος αναγνώστης της Αγγλόφωνης Εκδοσης του «Ε.Κ.». «The National Herald» από την πρώτη ημέρα της έκδοσής του. Έχει επισκεφθεί την Ελλάδα πολλές φορές, ενώ μία από τις πιο αξέχαστες επισκέψεις ήταν, όπως είπε, «όταν τα παιδιά μας ο Τόρυ και η Τάρα ήταν 12 και 13 ετών. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά τότε αισθάνθηκα τόσο όμορφα που έδειχνα και μιλούσα στα παιδιά για την κληρονομιά τους στους Δελφούς, στην Πάτρα, στην Ακρόπολη στην Αθήνα. Επίσης επισκεφθήκαμε και την Κύπρο με κλιμάκιο της AHEPA».

Ο Κοσμάς και η Λίντα Μαράντου με τα δυο τους παιδιά την Τάρα και τον αείμνηστο σήμερα Τόρυ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΟΣΜΑΣ ΜΑΡΑΝΤΟΣ

Όταν τον ρωτήσαμε αν μπορεί να μας μιλήσει για τον αδόκητο θάνατο του γιου του, του Τόρυ, απάντησε πως «την ημέρα που πέθανε ο Τόρυ πέθανα κι εγώ. Η σύζυγός μου η Λίντα ήταν δασκάλα και κάθε πρωί με μία άλλη δασκάλα περπατούσαν πριν αρχίσει το σχολείο. Εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα ρώτησε την Λίντα αν είχε ακούσει για τους πυροβολισμούς εκεί που εργαζόταν ο Τόρυ. Η Λίντα της απάντησε όχι κι άρχισε να τηλεφωνεί στον Τόρυ, αλλά δεν απαντούσε. Προσπάθησε πολλές φορές αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Όταν επέστρεψε στο σπίτι μού ανέφερε για τους πυροβολισμούς, άνοιξα την τηλεόραση έλεγαν στις ειδήσεις για τους πυροβολισμούς αλλά δεν έλεγαν ονόματα. Οσο πιο πολύ ακούγαμε τον δημοσιογράφο να περιγράφει για τους πυροβολισμούς τόσο τηλεφωνούσα στον Τόρυ οπότε άρχισα να αισθάνομαι ότι ο Τόρυ ήταν ένα από τα θύματα. Τελικά έδειξαν τη φωτογραφία και το όνομά του στην τηλεόραση ως θύμα των πυροβολισμών. Ηταν εκείνη η στιγμή που πέθανα. Επειτα από μερικές ώρες δύο αστυνομικοί ήλθαν στο σπίτι μας και μας είπαν αυτό που ήδη γνωρίζαμε, ο Τόρυ ήταν νεκρός. Ολη την επόμενη εβδομάδα καθώς ετοίμαζα την κηδεία του Τόρυ καθόμουν στην πολυθρόνα, άνοιγα την τηλεόραση ελπίζοντας πως είχε γίνει κάποιο λάθος. Απλώς καθόμουν εκεί και δεν πίστευα ότι πράγματι αυτό είχε συμβεί στην οικογένειά μας. Γιατί; Πλαγιάζαμε να κοιμηθούμε με την Λίντα και τα δάκρυά μας έτρεχαν ποτάμι στα πρόσωπά μας μέχρι που μας έπαιρνε ο ύμνος. Δεν θα ευχόμουν αυτόν τον πόνο στον χειρότερο εχθρό μου. Για τα επόμενα δέκα χρόνια δεν ήθελα να μιλήσω για τον Τόρυ. Καθόμαστε και βλέπαμε τηλεόραση και με ρωτούσε η Λίντα θέλεις να μιλήσουμε για τον Τόρυ και απαντούσα απότομα ‘Όχι’, διότι δεν μπορούσα να αντέξω τον πόνο ξανά. Δεν ήμουν έτοιμος. Εκείνη μιλούσε σε όποιον ήταν πρόθυμος να ακούσει. Εγώ έπαιρνα το αυτοκίνητο μόνος μου και οδηγούσα σκεπτόμενος τον Τόρυ και τα δάκρυά μου κυλούσαν στο πρόσωπο μου. Επειτα από δέκα χρόνια η Λίντα μια μέρα ανέφερε το όνομα του Τόρυ και προς μεγάλη της έκπληξη απάντησα. Κι από τότε σιγά – σιγά άρχισα να μιλώ όλο και περισσότερο. Λένε πως ‘ο χρόνος κλείνει όλες τις πληγές, αλλά εγώ λέγω πως ο πόνος δεν φεύγει ποτέ’».

Ο Κοσμάς Μαράντος ο οποίος για πρώτη φορά μίλησε δημόσια επιλέγοντας τον “Ε.Κ.” για τον άδικο και τραγικό θάνατο του παιδιού του. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΚΟΣΜΑΣ ΜΑΡΑΝΤΟΣ

 

Πηγή