Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Μια από τις συνέπειες, που πιθανόν να μην προέβλεψε ο Βλαντιμίρ Πούτιν καθώς σχεδίαζε τον πόλεμο που εξαπέλυσε, είναι ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει στην αναβίωση της φιλοσοφίας της φιλελεύθερης τάξης.
Στην φιλοσοφία, δηλαδή, που πιστεύει στην ειρήνη, στη δημοκρατία, στην ελευθερία, στις επιλογές των ανθρώπων, στην ελεύθερη οικονομία, στην ελευθερία λόγου, στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ηταν το μοντέλο που επικράτησε σε Ευρώπη και Αμερική από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά και το οποίο τα τελευταία χρόνια αμφισβητείται.
Ηγέτες σε μία σειρά από χώρες, με πρώτες τη Ρωσία, την Τουρκία και την Ουγγαρία, με μικρά αλλά συνεχή βήματα και αφού πρώτα έλεγξαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, επέβαλαν αυταρχικά καθεστώτα στα οποία την εξουσία, αλλά και όλες τις λύσεις των προβλημάτων, τις εμπιστεύτηκαν στους ηγέτες τους.
Το γνωστό για την καταστροφή που προκαλεί αυτό το μοντέλο βρήκε δυστυχώς πολλούς οπαδούς στην Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική.
Ο κόσμος στην απόγνωσή του στρεφόταν όλο και περισσότερο στο αυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης, θεωρώντας ότι θα ήταν προτιμότερο να ανταλλάξει μερικά από τα αγαθά της φιλελεύθερης πολιτικής τάξης με την επίλυση των προβλημάτων του.
Την ανιστόρητη αυτή φαντασιοπληξία την συνέτριψε ήδη -άσχετα ποιο θα είναι το τέλος του πολέμου- ο σημαντικότερος εφαρμοστής της, ο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Απέδειξε αυτό που πλήρωσαν ακριβά προηγούμενες γενιές, ότι η ανεξέλεγκτη εξουσία ενός ανθρώπου από την φύση της οδηγεί στην καταστροφή.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από όνειρα λαών που μετατράπηκαν σε εφιάλτη, όταν παρέδωσαν την εξουσία σε ταλαντούχους αυταρχικούς, που αργά ή γρήγορα για να καλύψουν τη γύμνια τους οδηγούν τους λαούς τους και μερικές φορές και την ανθρωπότητα σε απερίγραπτη καταστροφή.
Αλλά τότε είναι αργά.
Ας ελπίσουμε ότι ο Ερντογάν λογικεύεται, αντί να ζηλεύει την «δόξα» του Πούτιν.
Γιατί πέρα από τα άλλα, ούτε Πούτιν είναι, ούτε η Ελλάδα είναι Ουκρανία.
