Από τη «μύγα ξύγκι» θέλει να βγάλει το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών στην προσπάθειά του να συγκαλύψει την ελλιπέστατη διαχρονική συμπεριφορά του έναντι του Απόδημου Ελληνισμού. Δεν του πάνε καλά τα πράγματα όμως, όσα παράσημα και αν μοιράσει. Ας πάρουμε το παράδειγμα του νεαρού διπλωμάτη Μανώλη Ανδρουλάκη, που παρασημοφορήθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα γιατί υπήρξε «ο τελευταίος δυτικός διπλωμάτης που εγκατέλειψε τη Μαριούπολη».
Ο άνθρωπος αυτός μας είναι φυσιογνωμικά εξαιρετικά συμπαθής και θα θέλαμε πολύ να τον γνωρίσουμε από κοντά και να κάνουμε και παρέα. Ο γράφων δεν σπούδασε στη Μόσχα όπως ο κ. Ανδρουλάκης, αλλά υπηρέτησε ως υπεύθυνος για τα επικοινωνιακά στην εκεί πρεσβεία μας, τέσσερα χρόνια επί Μπόρις Γιέλτσιν και τέσσερα χρόνια επί Βλαδίμηρου Πούτιν. Σίγουρα θα έχει πολλά κοινά σημεία να μοιραστεί με τον νεαρό διπλωμάτη.
Δεν θα δεχόμασταν όμως ποτέ, όπως δέχτηκε ο κ. Ανδρουλάκης, να «ξεπλύνουμε» το ακροδεξιό «Τάγμα του Αζόφ» που καταπιέζει τους ρωσόφωνους πληθυσμούς της ανατολικής Ουκρανίας, με τη δικαιολογία ότι μας έδωσε φαγητό στα υπόγεια της Μαριούπολης. Και η ακροδεξιά Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα έκανε εράνους και μοίραζε δωρεάν ψωμί στους φτωχούς, αλλά σήμερα είναι στη φυλακή. Και ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι έκαναν το ίδιο, αλλά αυτό δεν τους αθωώνει.
Προφανώς ο νεαρός διπλωμάτης μας εκτελούσε «εντολές» των προϊσταμένων του και με τη δήλωσή του αυτή περί «Τάγματος Αζόφ» ήθελε να δείξει ότι το υπουργείο του βρίσκεται στη «σωστή πλευρά της ιστορίας». Δεν το πέτυχε όμως, όπως δεν έχουν πετύχει σειρά ολόκληρη άλλων επικοινωνιακών «πυροτεχνημάτων» του υπουργείου Εξωτερικών, ιδιαίτερα σε ανώτατο επίπεδο. Τελευταίο παράδειγμα αποτελεί η καινούργια απόπειρα αμφισβήτησης της κυβέρνησης Μητσοτάκη, μέσω του αιτήματος του υπουργού Νίκου Δένδια για διεξαγωγή έκτακτων εκλογών, ως προϋπόθεση για την ομαλοποίηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Στις εκτενείς δηλώσεις του στα κανάλια, κατά την επιστροφή του στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», ήταν τόσο μεγάλο το άγχος του νεαρού διπλωμάτη Μανώλη Ανδρουλάκη να μη ξεχάσει τίποτα από αυτά που προφανώς του ζήτησαν να πει στους δημοσιογράφους για να διαφημίσει το υπουργείο Εξωτερικών, ώστε τελικά ξέχασε να αναφερθεί στον κύριο λόγο για τον οποίο τον έστειλαν εκτάκτως, πριν περίπου ένα μήνα, στη Μαριούπολη των 120.000 ομογενών. Ξέχασε την Ομογένεια και ξέχασε να αναφερθεί στο τι έκανε και τι δεν έκανε για αυτήν κατά τη διάρκεια της προσωρινής παραμονής του εκεί. Την Ομογένεια τη θυμήθηκε, όπως παρακολούθησαν όλοι στις τηλεοράσεις τους, μόνο όταν του έκανε σχετική ερώτηση κάποιος δημοσιογράφος.
Ο κ. Ανδρουλάκης παραδέχτηκε ότι δεν μπόρεσε να κάνει πολλά για τους Ελληνες της Ουκρανίας. Δεν φταίει όμως αυτός. Τον έστειλαν στη Μαριούπολη εκτάκτως, την τελευταία στιγμή, σχεδόν ταυτόχρονα με τη ρωσική εισβολή, για να σωθούν τα προσχήματα και για να μη ρεζιλευτεί το υπουργείο Εξωτερικών που είχε αφήσει το Γενικό Προξενείο της Μαριούπολης ακέφαλο. Μέχρι τότε το προξενείο αυτό το διοικούσε ένας απλός διοικητικός, χαμηλόβαθμος, υπάλληλος. Οι υψηλόβαθμοι διπλωμάτες δεν καταδέχονταν την φτωχική ελληνο-ουκρανική Ομογένεια και προτιμούσαν τα φαντασμαγορικά Παρίσια, τα αριστοκρατικά Λονδίνα και τις ρομαντικές Ρώμες. Επρεπε επειγόντως να πάει εκεί, έστω και για λίγο, υψηλόβαθμος διπλωμάτης γιατί επιπλέον στη Μαριούπολη είχαν μαζευτεί και πολλοί Ελληνες δημοσιογράφοι.
Ετσι μαζεύτηκαν εκεί διπλωμάτες και δημοσιογράφοι που δεν γνώριζαν τις τοπικές συνθήκες και δεν μπόρεσαν να βγάλουν από τη λαίλαπα του πολέμου παρά ελάχιστους μόνο ομογενείς. Τελικά εγκατέλειψαν πίσω τους τις 120 χιλιάδες των συμπατριωτών μας, παγιδευμένους στο επίκεντρο του πιο επικίνδυνου μέχρι σήμερα ανταγωνισμού μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας.
Γιατί λοιπόν μετά από όλα αυτά παρασημοφορήθηκαν στην Αθήνα μόνο οι δύο «περαστικοί» υψηλόβαθμοι διπλωμάτες και αγνοήθηκαν πλήρως οι πραγματικοί εργάτες της υπόθεσης, οι δύο ταπεινοί χαμηλόβαθμοι διοικητικοί υπάλληλοι του υπουργείου Εξωτερικών που υπηρετούν κανονικά τη θητεία τους στη Μαριούπολη; Μια απάντηση θα ήταν ότι τους ξέχασε ο άμεσος προϊστάμενός τους, ο πρέσβης τους στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, το Κίεβο, Βασίλης Μπορνόβας. Αυτός όμως την κοπάνησε από την Ουκρανία πριν καν αρχίσουν να πέφτουν οι βόμβες, σαν τους ποντικούς που εγκαταλείπουν καράβι που βουλιάζει.
Βλέποντας όλα τα φώτα της δημοσιότητας να πέφτουν πάνω στον νεαρό διπλωμάτη Μανώλη Ανδρουλάκη, ο προϊστάμενός του υπουργός Νίκος Δένδιας αποφάσισε να εκμεταλλευτεί και αυτός την ευκαιρία για δημοσιότητα, έστω και εκ των υστέρων και έστω και αν είναι αργά για τους αδικοσκοτωμένους ομογενείς της Ουκρανίας. Δήλωσε ότι δημιουργεί κέντρο υποδοχής ομογενών της Ουκρανίας στην πρεσβεία μας στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, ενώ τόσο εκεί, όσο και στις άλλες ελληνικές πρεσβείες κοντά στην Ουκρανία έπρεπε να είχαν οργανωθεί τέτοια κέντρα υποδοχής ομογενών πολύ νωρίτερα.
Δήλωσε επίσης ο κ. Δένδιας ότι θέλει να πάει ο ίδιος στη Μαριούπολη, μαζί με τον Ερυθρό Σταυρό, για να παραδώσει ανθρωπιστική βοήθεια στους ομογενείς μας. Μας πληροφορούν μάλιστα ότι θα πάρει μαζί του και τον «δραπέτη του Κιέβου», τον πρέσβη Βασίλη Μπορνόβα, για να τον αναγκάσει να ζητήσει προσωπικά συγγνώμη από τους ομογενείς που εγκατέλειψε. Επιπλέον, μας λένε ότι προτίθεται ο κ. υπουργός να παρασημοφορήσει στη Μαριούπολη, με τα ίδια του τα χέρια, τους δύο ηρωικούς αλλά ξεχασμένους διοικητικούς υπαλλήλους του προξενείου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Εδώ που φτάσαμε όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να αναφερθούμε επίσης στο πρόσφατο υπονομευτικό πολιτικό ατόπημα του κ. Δένδια, ο οποίος δήλωσε ότι θα παραβιαζόταν το Σύνταγμα αν δεν γίνονταν στην Ελλάδα επείγουσες εκλογές, εάν συμβεί κάτι ξαφνικό και μεγάλο και για να αποφασίσει δήθεν ο ελληνικός λαός τον τρόπο με τον οποίο θέλει να συνεργαστεί μελλοντικά με την Τουρκία. Για το Σκοπιανό ωστόσο δεν ζήτησε εκλογές. Ούτε ζήτησε εκλογές για να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του ο ελληνικός λαός, όταν δήλωνε ότι η Ελλάδα διακόπτει κάθε προσπάθεια έρευνας και εκμετάλλευσης του φυσικού αερίου και πετρελαίου στις θάλασσές της.
Να όμως που η κρίση της Ουκρανίας τον «ξεγύμνωσε» στην πράξη και η ελληνική κυβέρνηση στρέφεται και πάλι, με την ενθάρρυνση της Δύσης και την ενδεχόμενη συνεργασία και της Τουρκίας ακόμη, στην εκμετάλλευση των πηγών ενέργειας της Μεσογείου. Η εξέλιξη αυτή έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική Δένδια, που υποστηρίζει ότι πρέπει να εισάγουμε την ενέργεια από το εξωτερικό, προς μέγιστο όφελος προφανώς των φίλων του εισαγωγέων επιχειρηματιών και εφοπλιστών που προωθούν την πολιτική του καριέρα.
Η συμπεριφορά αυτή του κ. Δένδια, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική της Ελλάδας σε ό,τι αφορά τον χειρισμό της Τουρκίας. Δεν θέλουμε να γίνει η Ελλάδα μια καινούργια Ουκρανία και πρέπει να εμποδίσουμε με κάθε δυνατό τρόπο την Τουρκία να διεκδικεί τα ελληνικά νησιά και τους μουσουλμάνους της Θράκης, μιμούμενος τον Βλαδίμηρο Πούτιν και την επεκτατική πολιτική του έναντι της Ουκρανίας. Αυτό όμως σίγουρα δεν επιτυγχάνεται με λεονταρισμούς και λαϊκισμούς παλαιότερων εποχών.
Στην Ελλάδα άρχισαν από χθες να φεύγουν τα χιόνια και να ξαναβγαίνει ο ήλιος. Χτυπημένοι από προβλήματα για τα οποία δεν ευθύνονται οι ίδιοι, οι Ελληνες αναζητούν με λαχτάρα νέες ευκαιρίες, αισιοδοξία και προοπτική. Είναι πλέον ώριμοι να συζητήσουν και να διαπραγματευτούν με ρεαλιστικό πνεύμα και νηφαλιότητα. Θα κόψουν το «βήχα» στους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες που εμποδίζουν τη χώρα τους να προχωρήσει μπροστά επειδή δεν θέλουν να χάσουν τα μονοπώλια και τα καρτέλ τους. Θα τιμωρήσουν τους πολιτικούς που βάζουν πάνω από το συμφέρον του λαού το προσωπικό τους συμφέρον.
Ηδη ο κεντροδεξιός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης «βάζει χέρι» υπέρ του λαού στα υπερκέρδη των «μεγάλων» της ενέργειας. Θα ακολουθήσουν, υποχρεωτικά, στην Ελλάδα, στην Αμερική και παντού στον κόσμο και άλλα μέτρα υπέρ του γενικού συνόλου και εναντίον των ολιγαρχών, των μονοπωλίων, των φορολογικών παραδείσων και της διαπλοκής.
* Ο Γιώργος Χατζηιωάννου διετέλεσε Σύμβουλος Τύπου στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία της Ελλάδας στον ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και στις πρεσβείες Λονδίνου και Μόσχας.
